Prolog

"To nie jest koniec, to nawet nie jest początek końca, to dopiero koniec początku."

Gdy ją pierwszy raz zobaczyłem uśmiechnąłem się pod nosem. Graliśmy mega poważny mecz. Polska-Iran. Przegrywaliśmy 2:1 w setach. Udało nam się nadrobić i wyszliśmy na 2:2 ale niestety w tie break’u przegraliśmy do 13. Załamaliśmy się. Nikt nie mógł spojrzeć sobie w oczy. A to ja spieprzyłem ostatnią piłkę. Źle rozegrałem. Taka porażka. Nawet nasi kibice zaczęli opuszczać halę, tylko nieliczni zostali po autografy. I wtedy znów ją ujrzałem. Stanęła na krzesełku na trybunach, patrzyła na nas przez chwilę i zaczęła krzyczeć:

- Nic się nie stało! Polacy nic  się nie stało! Nic się nie staaaałooo! Polacy nic się nie stało!

Uśmiech sam pojawił mi się na twarzy. Spojrzałem na chłopaków, a oni co? Śmiali się w najlepsze. Spojrzałem jeszcze raz na odważną dziewczynę, dołączyły do niej koleżanki i śpiewały razem z nią. Uśmiechałem się już od ucha do ucha tak samo jak chłopacy. Wtedy podszedł do nich jakiś facet spojrzał się na nie, pokręcił tylko głową i powiedział, że mają się zbierać. Wtedy pomyślałem tylko o jednym „ Muszę ją odnaleźć, jest piękna.” Pokiwały jeszcze nam i wyszły z hali. Z chłopakami popatrzeliśmy na siebie po czym Ziomek zapytał:

- I co to było ? – zaczął się śmiać.

- No właśnie sam się zastanawiam. – odparł Kurek.

- No ale trzeba przyznać, że dobre są. – zaśmiał się Winiar, na co Pit powiedział:

- Chłopaki to było niesamowite, normalnie gęba sama mi się cieszyła.

- Hahahaha ! – zaczęliśmy się  już śmiać wszyscy.

- Szkoda, że już ich nie zobaczymy. – powiedziałem trochę przybity.

- Szkoda, szkoda Fabian. A teraz chodźcie trzeba wytrzymać mordercze spojrzenia trenera.

 Westchnęliśmy równo i poszliśmy do szatni.